Trouwen met als thema: live, love, life
Iedereen viert ‘de grote dag’ op zijn of haar eigen manier. De één gaat voor een traditionele bruiloft, een tweede stel trouwt met de voetjes in het zand op het strand en een derde houdt het klein in de achtertuin. In deze rubriek doe je inspiratie op. Je ziet hier echte bruiloften, waar Jorick als fotograaf actief was. Deze keer: Richard Snikkers (52) en Karin Verschuuren (54). Toen ze te horen kregen dat Richard ongeneselijk ziek is, was al snel duidelijk dat ze wilden gaan trouwen. Het werd een heel bijzonder huwelijk op het strand.
Wat ging er door jullie heen toen jullie te horen kregen dat Richard ongeneselijk ziek is?
Richard: ‘Ruim een jaar geleden kreeg ik te horen dat ik nog een jaar te leven zou hebben. Gelukkig gaat het nog steeds redelijk goed met mij. Zo’n diagnose zet alles op scherp. Nu er geen behandeling meer mogelijk was, wilde ik graag trouwen van mijn bucketlist afstrepen.’
Karin: ‘Door de ziekte van Richard is bij ons alles heel snel gegaan, maar het voelde allemaal heel goed. Richard en ik hebben elkaar via een datingsite leren kennen, tijdens onze eerste date hebben we meteen urenlang op een terras gezeten. Het voelde zó vertrouwd, wij zijn echt zielsmaatjes. Dat wilden we bezegelen met een huwelijk.’
Jullie huwelijk moest razendsnel gepland worden?
Richard: ‘Ja en dan te bedenken dat we in januari zijn getrouwd, na de drukke kerstperiode. In eerste instantie kregen we dan ook vaak te horen: ‘Dat kan echt niet geregeld worden’. Maar zodra we ons verhaal deelden, gingen er deuren open. Het is zo mooi om te zien dat heel veel mensen ons gesteund en geholpen hebben om dit in korte tijd voor elkaar te krijgen. Het lijkt wel of je op zo’n moment precies de juiste mensen tegen het lijf loopt.’
Karin: ‘We hebben iets met Catzand, daar hebben we een huisje gehuurd voor familytime na de uitslag en dat was voor ons dan ook dé plek om in het huwelijksbootje te stappen, zeker omdat hij een droom had gehad waarin hij ons op het strand zag trouwen. Eigenlijk duurt het aanvragen van een vergunning voor trouwen op het strand twaalf weken, maar voor ons is het in twee weken geregeld. Veel bruidsparen denken dat de planning veel tijd en energie kost, maar ons gaf het vooral veel. We zagen echt hoe dit huwelijk zorgde voor verbinding tussen mensen.’
Hoe zag jullie huwelijk eruit?
Richard: ‘Twee jongens uit onze vriendengroep, die zingen en acteren, hebben ons getrouwd. Natuurlijk is zo’n bruiloft door de diagnose een beladen ding, zij kregen het voor elkaar om het luchtig te houden.’
Karin: ‘Ik had in mijn geloften zinnen uit liedjes van Marco Borsato gehaald.’
Richard: ‘Het thema was live, love life.’
Karin: ‘Het was echt de perfect wedding! We hadden een strandlocatie op het oog, waar we een paar keer mee gemaild hebben. Je moet dan vertrouwen dat het goed komt en ze hebben het echt fantastisch geregeld!’
Hoe zijn jullie bij Jorick van Kiekjez terecht gekomen?
Richard: ‘Iemand uit onze vriendengroep had ons een fotograaf aangeraden, maar daar hadden we geen klik mee. Hij begon over fotografie van de crematie, dat voelde fout voor ons. Een vriendin van Karin heeft ons toen in contact gebracht met Jorick.’
Karin: ‘Heel eerlijk, dit is natuurlijk wel een dingetje, bij onze bruiloft kwamen heel veel emoties kijken. Dan is het belangrijk om die bijzondere herinnering goed vast te leggen. We vonden het mooi dat Jorick meteen open over zijn intenties was en het aandurfde. Dat zorgde voor vertrouwen.’
Was die klik er op de trouwdag zelf ook?
Karin: ‘Zeker, we hebben heel veel lol gehad samen! Jorick voelde perfect aan wat wij wilden. Tijdens het feest was hij aan het inpakken, toen Karins dochter een liedje ging zingen. Razendsnel heeft hij alles uitgepakt om tóch nog een foto te schieten. Dat voelde hij perfect aan!’
Richard: ‘Toen hij een foto maakte van mij bij de paaltjes aan zee, moesten we wel even slikken. We voelden aan: dit kan wel eens de foto op mijn afscheidsprentje worden.’
Hoe kijken jullie terug op jullie huwelijksdag?
‘Met heel veel plezier en dankbaarheid. We reden weg uit Veldhoven en het regende, eenmaal in Catzand was het ijskoud maar strakblauw. Zo bijzonder! Toen we terugreden begon het te sneeuwen. Het voelde echt of alles mee zat op onze dag!’